luís, ou don luís agora, pasaba moitas horas escoitando a voz, as mil voces, os cen ou os cen mil bicos de catulo, a chuvia sobre compostela, a pedra do seu destino, a súa cova, o diluvio de ovidio no seu metamorphoseon. don luís, hogano vello e só, deixaba ás veces que a súa mente saíse á rúa coma unha ave descoñecida e branca que voaba por riba dos tellados e dos cabalos de pedra entre a chuvia e apousaba no alto da torre das campás do obradoiro, a da dereita. logo, outra ave moura, apousaba no alto da torre da carraca, a da esquerda. miraban ambas a lonxanía, logo unha para a outra. despois voaban cara si fundíndose nunha soa, non se sabe se branca se negra, e desaparecía batendo as ás en dirección ó cemiterio de boisaca, onde descansaba rosa.