O territorio da exploracion dos abismos gañado por Rimbaud para a poesia marcano duas mouteiras: 1873 e 1886. No primeiro deses anos saiu Une saison en enfer. Un disparo co que Verlaine lle acertou nunha man selara xa a ruptura definitiva entre ambos, e a nai do autor pagou a factura dunha imprenta de Bruxelas, que despacharia cincocentos exemplares. O outro ano de referencia, 1886, e o da publicacion de Les Illuminations, escritas tamen no tempo da montaña rusa afectiva con Verlaine, que e quen esa vez se fixo cargo dunha edicion de dous centos de copias. Rimbaud, afeito a que os sitios que ocupa o expulsen (como se tivesen mans, dixo Jacques Riviere), esta daquela en Harar e a sua obra non obten un eco inmediato, porque a sua e unha alma soa no tempo, pero lanza unhas sementes que, no futuro, abrollaran nos textos dos seus netos surrealistas e dos bisnetos da Beat Generation. Anxo e demo, nega por un igual os valores revolucionarios e os burgueses, e a posteridade encargarase de outorgarlle resplandores novos aos lostregos da sua colera; traducidos agora para o galego por Tamara Andres e Oriana Mendez, con admiracion e esmero.