coma se fosen as pedriñas coas que hansel marcaba os seus pasos polaespesura do bosque, o rastro que deixamos reúne por vez primeiratraballos dados a coñecer por agustín fernández paz en diferentesmedios e contextos ao longo do tempo, así como outros que permanecíaninéditos neles, o autor aborda un regueiro de episodios fundamentaisna súa vida, retallos da memoria que nos permiten achegarnos á ética e mais á poética do escritor estes rastros son unha mostra de dúasliñas de traballo esenciais, a memoria da infancia e o oficio daescrita na primeira parte, baixo a epígrafe «as paisaxes da memoria», reúnense escritos onde predominan as vivencias da nenez e damocidade, naqueles anos en que asistiu á creación do mundo na súavilalba natal os textos da segunda, titulada «o oficio de escribir»,fálannos da súa paixón pola lectura e pola escrita, así como da súa fe na forza das palabras para cambiar o mundo e cambiar a vida comoocorre nos libros de ficción de fernández paz, estas páxinas seducenpola claridade das ideas e polo engado con que se expresan ademais,permítennos adiviñar as pegadas das experiencias vitais na súa obra edescubrir os fundamentos do oficio de narrador, o termo no que o autor mellor se recoñece cada unha das dúas partes péchase cunhas páxinasnarrativas; a primeira, cos relatos «a mirada de clara» e «cando nacen as estrelas»; a segunda, cun peculiar e irónico conto por palabras,«reflexións sobre a precariedade laboral» estes relatos amosan como o autor constrúe os textos de ficción cos vimbios da súa vida, unhavida que traslada logo aos seus personaxes quizais isto explique porque a súa produción literaria recende a verdade e conta co aprecio dun público tan amplo e tan diverso